Bechterew, Biechtieriew, Władimir Michajłowicz (1857-1927), fizjolog, neurolog, neuropsycholog, neuropatolog i psychiatra rosyjski. Od 1885 profesor uniwersytetu w Kazaniu, a od 1894 petersburskiej Wojskowej Akademii Medycznej. W 1886 stworzył pierwsze w Rosji laboratorium psychologii eksperymentalnej. W 1896 założył pierwsze rosyjskie czasopismo poświęcone psychiatrii, neuropatologii i psychologii eksperymentalnej – Niewrołogiczeskij wiestnik. 

1908 założył w Petersburgu Instytut Psychoneurologii (obecnie Państwowy Instytut Refleksologii im. Bechterewa). Opisał struktury podkorowe i szlaki mózgowe (nazwane jego imieniem) oraz zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa (chorobę Bechterewa). Stworzył refleksologię (naukę o odruchach) i sformułował własną teorię zachowania, opartą na koncepcji odruchu (wszelkie ludzkie zachowania, także społeczne, uznał za odruchowe, powstające jako wynik działania bodźców ze środowiska zewnętrznego). Uznał, że procesy psychiczne należy wyjaśniać nie tylko na podstawie praw fizjologii, lecz także praw fizyki. Metody subiektywne w badaniu zwłaszcza aktów świadomości, nie dają psychologii, wg Bechterewa, dostatecznie obiektywnych podstaw.

Teorie Bechterewa wzbudziły zainteresowanie i uznanie zarówno w Rosji, jak i za granicą. Wpłynęły m.in. na kształtowanie się amerykańskiego behawioryzmu, zwłaszcza na koncepcje J. B. Watsona.

Główne prace: Osnowy uczenija o funkcyach mozga (tomy 1-3, 1903-1907), Objektiwnaja psichołogija (tomy 1-3, 1907-1910) i Kollektiwnaja riefleksołogija (1921).